ایران کشوری پهناور با آب و هوای خشک و کم آب است. ایران در حال گذراندن دوران جدیدی در مورد مشکلات آب است که این مشکلات به مرحله بحران رسیده اند. بحران آب در ایران به مشکلات ناشی از کمبود آب و استفاده نادرست از منابع آبی در کشور اشاره دارد، نبود و یا کم بودن آب را در ایران را میتوان به دو دسته تقسیم کرد، یکی از عدم وجود منابع کافی، آب طبیعی و دیگری کمبود آب در نتیجه مدیریت ضعیف منابع آبی است. در مورد عدم وجود منابع کافی آب طبیعی باید گفت که تغییر شرایط اقلیمی در همه جای دنیا وجود دارد ، در این روزها نه تنها ایران بلکه همه کشورهای جهان در جای جای دنیا تحت تاثیر تغییرات اقلیمی و گرمایشی قرار دارند و این یک شرایط جهانی است ،اما کشورهای دیگر اگر در برابر این نوع از بحران های زیست محیطی متحمل آسیب های کمتری هستند زیرا که یک مدیریت علمی را برای حفظ منابع زیست محیطی شان در پیش می گیرند، اما در ایران نه تنها از به کار بردن راه های علمی خبری نیست بلکه آب در ایران تبدیل به یک تجارت به دست نهادهای امنیتی و اطلاعاتی شده است و با بهره برداری کلان از منابع محیط زیستی به بحران های زیست محیطی از جمله بحران آب دامن می زنند، در این بهره برداری ها اکثرا رد پای سپاه پاسداران و نهادهای زیر نظر آیت الله خامنه ای دیده می شود که به عوامل طبیعی تغییرات اقلیمی دامن می زند و به نابودی محیط زیست در ایران سرعت می بخشند، طبق برآوردهای انجام شده ایران در رده چهارم خطرات آبی قرار دارد ،در هفته های اخیر شاهد اعتراضات چندین باره کشاورزان اصفهانی بودهایم، زاینده رود بزرگترین رودخانه منطقه مرکزی ایران است که از کوههای زاگرس مرکزی به ویژه زردکوه بختیاری سرچشمه گرفته و در کویر مرکزی ایران به سمت شرق حدود ۲۰۰ کیلومتر پیش می رود و در نهایت به تالاب گاوخونی در شرق اصفهان میریزد این رودخانه به نوعی یکی از جاذبه های تفریحی و فرهنگی اصفهان به حساب میآید و نقش بسزایی در کشاورزی و اقتصاد منطقه ایفا می کند. سد زاینده رود یکی از اصلیترین سدهای مرکز ایران و تامین کننده آب آشامیدنی، محیط زیست، کشاورزی و برخی کارخانه های صنعتی در منطقه مرکزی ایران است ،در چند سال اخیر با افزایش خشکسالی و کاهش بارندگی و همچنین برداشت بی رویه از منابع آبی و نبود یک برنامه مناسب برای مدیریت آب، زاینده رود کاملاً خشک شده و تبدیل به یک رودخانه فصلی شده است که فقط چند روز کوتاه آب در آن جریان دارد و همچنین خسارات هنگفت و جبران نشدنی به کشاورزان آن منطقه وارد کرده است، کشاورزان اصفهانی در این مناطق هیچ درآمد و شغلی به جز تولید محصولات کشاورزی نداشته و ندارند و دولت با مدیریت ناصحیح منابع آبی، وضعیتی را برای کشاورزان به وجود آورده است که این کشاورزان به نان شبشان محتاج هستند در سالهای گذشته کشاورزان با حضور در برخی از مکانها تجمع کرده بودند و مطالبات و مشکلات خود را به گوش مسئولان رساندند اما با محقق نشدن این خواستههایشان، بار دیگر در زاینده رودی بی آب و خشک گرد هم آمدند و به دریافت نکردن حقابه خود اعتراض کردند، اما در این اعتراضات اخیر مردم هم به کشاورزان پیوستند زیرا در این چند ماه گذشته در جای جای این شهر آب شرب قطع بوده است و در خوش بینانه ترین حالت فقط چند ساعت کوتاه آب در منازل در جریان بوده است و در اکثر نقاط اصفهان آبرسانی به صورت سیار انجام می شود، این مقدار آب حتی برای رفع تشنگی خانوادهها هم کفایت نمیکند و مردم در این وضعیت نابسامان و سخت اقتصادی باید هزینههای زیادی را برای خرید آب صرف کنند ،مسئولان دلیل این بی آبی ها را مصرف بیش از حد مردم میدانند، میگویند مردم خودشان باید در مصرف آب صرفه جویی کنند اما مگر آبی وجود دارد که مردم در مصرف آن صرفه جویی کند ،از نظر مسئولان یکی دیگر از دلایلی که باعث افت سفره های زیرزمینی شده است حفر چاه های غیر قانونی است که دولت مسئولیت حفر این چاه های غیر قانونی را به گردن کشاورزان میاندازد و این در حالی است که هر کشاورز برای حفر چاه نیاز به مجوز دارد و چنین موضوعی بدون داشتن مجوز مربوطه امکان پذیر نیست و از نظر دولت متهم اصلی کمبود آب در کشور وجود کشاورزان و صنعت کشاورزی است، زیرا که به آنها به چشم بزرگترین مصرف کننده آب نگاه می کنند و این در حالی است که در اصفهان صنعتی بزرگ به نام صنایع فولاد اصفهان در اصفهان در حال فعالیت است که از صنایع آببر به خاطر مصرف بسیار زیاد آب از آن یاد می شود ،این صنایع در مناطقی تأسیس شدهاند که هیچ سازگاری با اقلیم آن مناطق نداشته است و فقط به بحران آب در آن مناطق دامن زده است که این خود بیانگر وجود فساد های بیشمار دولتی در پشت این صنایع است که برای منافع مالی خودشان به از بین بردن محیط زیست در این مناطق دامن می زنند ،شانه خالی کردن مسئولان از زیر مشکلات موجود در کشور و نداشتن هیچ برنامهای علمی و دقیق برای حل مشکلات مردم، رسم دیرینه ای در جمهوری اسلامی بوده است. اصفهان یکی از بی سابقه ترین خشکسالیهای اخیر را شاهد است و بیشترین آسیب را در اثر خشکسالی و کم آبی در کشور متحمل شده است باغات فعال و قدیمی در این استان متحمل خسارات جبران ناپذیری شدند و بسیاری از اراضی حاصلخیز کشاورزی در محدوده زاینده رود به دلیل همین بیآبی کشت نشدند، بهار و تابستان امسال بیش از ۵۰ درصد شاهد کاهش باران بودیم که این کاهش بارندگی باعث افزایش دما و وزش بادهای گرم و خشک میشود، در نتیجه شاهد معضلاتی از جمله افزایش کانونهای گرد و غبار هستیم و همچنین کمبود آب که این کمبودها باعث ایجاد فرونشست زمین شده است و بیشتر دشتهای اصفهان درگیر این مسئله شدهاند. استان اصفهان از لحاظ فرونشست از خطرناکترین استانهای کشور به حساب میآید، متخصصان در این حوزه اعلام کردند که اگر نشست زمین اتفاق بیفتد دیگر نمیتوانیم هیچ کاری انجام دهیم، تمامی این مشکلات در حالی در جریان هستند که دولت نمیخواهد شنوای این مشکلات باشد و حمایتی در این زمینه انجام دهد و برای رسیدن به سیاست های مد نظر خود از خاک و آب این کشور هم نمی گذرد