در گذشته، خدا بارها و از راههای گوناگون به واسطۀ پیامبران با پدران ما سخن گفت،
امّا در این ایام آخر به واسطۀ پسر خود با ما سخن گفته است،
پسری که او را وارث همه چیز مقرر داشت و به واسطۀ او جهان را آفرید.
او فروغِ جلالِ خدا و مظهر کامل ذات اوست،
و همه چیز را با کلام نیرومند خود نگاه میدارد.
او پس از پاک کردن گناهان، به دست راست مقام کبریا در عرش برین بنشست.
پس به همان اندازه که نامی برتر از فرشتگان به میراث بُرد،
از مقامی والاتر از آنها نیز برخوردار شد.
زیرا خدا تا کنون به کدامیک از فرشتگان گفته است:
«تو پسر من هستی؛ امروز من تو را مولود ساختهام»؟
و یا: «من او را پدر خواهم بود، و او مرا پسر» ؟
بلکه آن هنگام نیز که فرزند ارشد را به جهان میآورَد،
میفرماید: «همۀ فرشتگان خدا او را بپرستند.»
عبرانیان 1:1-6