اعدام، ابزار سرکوب: جمهوری اسلامی ایران در راس ناقضان حق حیات در جهان

 

روز جهانی مبارزه با اعدام از سال ۲۰۰۳ میلادی توسط ائتلاف جهانی علیه اعدام (WCADP) بنیان‌ گذاری شد تا افکار عمومی جهان را نسبت به خشونت، تبعیض و بی‌عدالتی ذاتی در این مجازات آگاه سازد. این روز، نمادی از همبستگی جهانی در دفاع از حق بنیادین حیات و مخالفت با کشتار دولتی است و از آن زمان، هر سال در بیش از ۶۰ کشور جهان با هدف لغو جهانی مجازات اعدام و پاسداشت حق حیات برگزار می‌شود. شعار جهانی این روز در سال ۲۰۲۵، «مجازات اعدام از هیچ‌ کس محافظت نمی‌کند» است. شعاری که امروز بیش از هر زمان دیگری در مورد ایران مصداق دارد.

کرمانشاه؛ گزارشی از محکومیت هشت فعال مذهبی کورد به تحمل بیست سال حبس

 

هشت فعال مذهبی کورد با اسامی یاسین اعظمی، معین خدادادی، یاسین شهسواری، فرید مرادی و یاسین رمضانی‌زاده، شهروندان اهل جوانرود و هیمن پالانی، عرفان مرادی و پیمان بابایی، اهل سرپل ذهاب در مجموع توسط دستگاه قضایی جمهوری اسلامی ایران به تحمل بیست سال زندان تعزیری محکوم شدند.

فراخوان جلسه کمیته دفاع از حقوق کار و کارگر در تاریخ ۱۷ اکتبر ۲۰۲۵

 

اعلامیه جهانی حقوق بشر

 

از آنجا که بازشناسی حرمت ذاتی آدمی و حقوق برابر و سلب ناپذیر تمامی اعضای خانواده ی بشری بنیان آزادی، عدالت و صلح در جهان است.
از آنجا که بی اعتنایی و تحقیر حقوق انسان به انجام کارهای وحشیانه انجامیده به طوری که وجدان آدمی را در رنج افکنده است.
از آنجا که پدید آمدن جهانی که در آن تمامی ابناء بشر از آزادی بیان و عقیده برخوردار باشند و به رهایی از هراس و نیازمندی رسند، به مثابه عالیترین آرزوی همگی انسانها اعلام شده است.
از آنجا که بایسته است تا آدمی، به عنوان آخرین راهکار، ناگزیر از شوریدن علیه بیدادگری و ستمکاری نباشد، به پاسداری حقوق بشر از راه حاکمیت قانون همت گمارد.
از آنجا که بایسته است تا روابط دوستانه بین ملتها گسترش یابد، از آنجا که مردمان «ملل متحد» در «منشور»، ایمان خود به اساسی ترین حقوق انسانها، در حرمت و ارزش نهادن به شخص انسان را نشان داده و در حقوق برابر زن و مرد هم پیمان شده اند و مصمم به ارتقای توسعه اجتماعی و بهبود وضعیت زندگی در فضای آزادترند.
از آنجا که «ممالک عضو»، در همیاری با «ملل متحد»، خود را متعهد به دستیابی به سطح بالاتری از حرمت جهانی برای حقوق بشر و آزادی های زیربنایی و دیده بانی آن کرده اند.
از آنجا که فهم مشترک از چنین حقوق و آزادیها از اهم امور برای درک کامل چنین تعهدی است.

بنابراین هم اکنون، مجمع عمومی این «اعلامیه جهانی حقوق بشر» را به عنوان یک متن مشترک و دستاورد تمامی ملل و ممالک اعلان میکند تا هر انسان و هر عضو جامعه با به خاطرسپاری این «اعلامیه»، به جد در راه یادگیری و آموزش آن در جهت ارتقای حرمت برای چنین حقوق و آزادیهایی بکوشد و برای اقدامهای پیشبرنده در سطح ملی و بین المللی تلاش کند تا همواره بازشناسی مؤثر و دیده بانی جهانی این حقوق را چه در میان مردمان «ممالک عضو» و چه در میان مردمان قلمروهای زیر فرمان آنها تحصیل و تأمین نماید.

مقاله با موضوع: فاجعه بندر شهید رجایی

 

در تاریخ معاصر ایران، فجایع صنعتی و حوادث شغلی بارها به تیتر نخست رسانه‌ها تبدیل شده‌اند. با این حال، انفجار در بندر شهید رجایی در بندرعباس نه‌تنها به دلیل شدت تخریب و تعداد قربانیان، بلکه به سبب عیان شدن لایه‌های پنهان سوء‌مدیریت، بی‌توجهی مزمن به اصول ایمنی و ناکارآمدی نظام‌های نظارتی، به یکی از نمادین‌ترین فجایع کارگری در جمهوری اسلامی بدل شد. این حادثه، بیش از آن‌که یک اتفاق ناگهانی تلقی شود، تجسم عینی از روندی مداوم در بی‌توجهی به حقوق انسانی و شغلی کارگران در کشور است. بندر شهید رجایی به عنوان بزرگ‌ترین بندر تجاری ایران، بیش از ۷۰ درصد از بار ترابری دریایی کشور را به خود اختصاص می‌دهد. با این حجم عظیم از فعالیت، بدیهی است که استانداردهای ایمنی، آموزش پرسنل، و به‌روزرسانی تجهیزات باید از بالاترین سطح برخوردار باشند. با این حال، گزارش‌های متعدد از وضعیت این بندر در سال‌های پیش از حادثه، حاکی از معضلات ساختاری جدی بودند: از فرسودگی تأسیسات و نبود برنامه‌های پیشگیرانه‌ی ایمنی، تا استخدام نیروهای بی‌تجربه و ناکافی بودن آموزش‌های تخصصی برای مواجهه با خطرات صنعتی، حادثه در چنین شرایطی نه یک رویداد غیرمنتظره، بلکه پیامدی اجتناب‌ناپذیر از مجموعه‌ای از بی‌تدبیری‌ها و چشم‌پوشی‌های عامدانه بود. این مسئله محدود به یک بندر خاص نیست، بلکه بازتاب گسترده‌تری از بحران فراگیر در نظام مدیریت صنعتی کشور است. حادثه بندرعباس تلنگری دوباره به یکی از دردناک‌ترین واقعیت‌های جامعه کارگری ایران زد: فقدان ایمنی شغلی به‌عنوان یک حق بنیادین. بسیاری از کارگران، بدون دسترسی به ابزارهای حفاظت فردی، سیستم‌های هشدار دهنده، و آموزش‌های بحران، هر روز در محیط‌هایی کار می‌کنند که جان آن‌ها را به خطر می‌اندازد. این موضوع صرفاً یک نقص فنی نیست، بلکه بازتابی از نوع نگاه سیاست‌گذاران به انسان و نیروی کار است. ایران بر اساس آمارهای بین‌المللی، یکی از کشورهایی با بالاترین نرخ مرگ‌ومیر ناشی از حوادث کار در منطقه خاورمیانه است. با وجود این، نه شفاف‌سازی در آمارها صورت می‌گیرد، نه سازوکار موثری برای پیشگیری از حوادث ایجاد شده است. واکنش مسئولان به انفجار بندر شهید رجایی نیز، به جای تمرکز بر علت‌یابی و اصلاح ساختار، بیشتر معطوف به فرافکنی و پنهان‌کاری بود. مدیریت بحران در جمهوری اسلامی طی دهه‌های گذشته، به جای بهره‌گیری از دانش تخصصی، بیشتر بر پایه روابط سیاسی، انتصاب‌های سلیقه‌ای و مصلحت‌سنجی‌های ایدئولوژیک بنا شده است. چنین ساختاری نه‌تنها در پیشگیری از بحران‌ها ناتوان است، بلکه حتی در مواجهه با پیامدهای آن‌ها نیز، شفافیت و پاسخ‌گویی را کنار می‌گذارد. در حادثه بندرعباس، تأخیر در اعزام نیروهای امدادی، فقدان هماهنگی میان نهادهای ذی‌ربط، و عدم اطلاع‌رسانی به موقع، نه‌تنها خسارات جانی را افزایش داد، بلکه به بی‌اعتمادی عمومی دامن زد. نباید از یاد برد که پشت هر آمار و گزارش فنی، زندگی‌هایی وجود دارد که به دلیل بی‌مسئولیتی سیستماتیک، نابود شده‌اند. خانواده‌هایی که نان‌آور خود را از دست داده‌اند، کودکانی که پدرانشان به جای بازگشت از کار، هرگز بازنگشتند، و کارگرانی که با بدن‌هایی سوخته و روان‌هایی آزرده، همچنان باید بار زندگی را به دوش بکشند. انفجار بندر شهید رجایی، چهره‌ی بی‌رحمانه‌ای از فرایند ارزان‌سازی جان انسان در سیاست‌های کلان کشور را به نمایش گذاشت. حادثه بندر شهید رجایی، فراتر از یک فاجعه صنعتی، آینه‌ای از بحران همه‌جانبه در حوزه ایمنی شغلی، مدیریت بحران و پاسخگویی حکومتی است. برای جلوگیری از تکرار چنین حوادثی، کشور نیازمند تحولی ساختاری در نظام قانون‌گذاری، نظارت، و اجرایی است. باید نهادهای مستقل برای بازرسی ایمنی و حقوق کارگران تقویت شوند، اتحادیه‌های کارگری واقعی ایجاد گردد، و مسئولان به‌جای توجیه و فرافکنی، در قبال تصمیمات خود پاسخگو باشند. ایمنی شغلی، صرفاً یک دغدغه فنی یا صنفی نیست؛ بلکه بخشی جدایی‌ناپذیر از کرامت انسانی و عدالت اجتماعی است. در کشوری که هر روز جان کارگران قربانی بی‌تدبیری می‌شود، بازسازی اعتماد عمومی، تنها از مسیر اصلاحات واقعی، شفافیت ساختاری و بازگشت به اولویت‌های انسانی ممکن خواهد بود.

نویسنده : کریم ناصری 

فردین بنگاله، شهروند بهائی بازداشت شد

 

روز سه شنبه ۲۲ مهرماه، فردین بنگاله، شهروند بهائی ساکن شیراز توسط نیروهای امنیتی در این شهر بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل شد.

شمار اعدام شدگان زندان قزلحصار به ۹ تن افزایش یافت

 

با احتساب چهار زندانی دیگر که سحرگاه امروز در زندان قزلحصار کرج اعدام شدند، شمار اعدام شدگان در این زندان به ۹ تن افزایش یافت.

محکومیت مرتضی فقان‌پورساسی، نوکیش مسیحی به هشت سال و یازده ماه حبس

 

مرتضی (کالوین) فقان‌پورساسی، نوکیش مسیحی ساکن ورامین در استان تهران توسط دستگاه قضایی جمهوری اسلامی ایران در مجموع به تحمل هشت سال و یازدە ماه حبس تعزیری محکوم شد.

تهران؛ محکومیت پریا مرندیز، شهروند بهائی بە ٣ سال حبس و مجازات تکمیلی

 

پریا مرندیز، شهروند بهایی ساکن تهران، توسط دستگاه قضایی جمهوری اسلامی ایران به ٣ سال حبس تعزیری و مجازات‌های تکمیلی محکوم شد.

ورامین؛ محکومیت حسام‌الدین محمد جنیدی، نوکیش مسیحی به هشت سال و یک ماه حبس

 

حسام‌الدین (یحیی) محمد جنیدی، نوکیش مسیحی توسط دستگاه قضایی جمهوری اسلامی ایران در مجموع به تحمل هشت سال و یک ماه حبس تعزیری محکوم شد.